Złoty medal wszystko wynagradza

— Zagrać taki turniej przy tak niesamowitej publiczności to niezapomniane wrażenie. A już otwarcie na Stadionie Narodowym i finał w magicznym Spodku jak nic przejdą do historii. Dla nas to była magia i ta magia cały czas trwa — opowiada o "złotych" mistrzostwach świata Wojciech Janas, trener przygotowania fizycznego reprezentacji Polski siatkarzy, a od tego sezonu także drugi szkoleniowiec Indykpolu AZS Olsztyn.

— Dziękuję, choć te gratulacje bardziej należą się zawodnikom, bo to oni zrobili całą robotę i duże brawa dla nich. A jeśli chodzi o to, co się wydarzyło, to cały czas to jeszcze do mnie nie dociera (uśmiech). Myślę, że za tydzień czy dwa na spokojnie gdzieś to się da "przetrawić", bo na razie za dużo szumu jest dookoła.

— Jedno jest pewne: mieliśmy to szczęście, że zostaliśmy zaproszeni do współpracy w tak fajnie skomponowanej grupie ludzi. Jest sukces i nie wiadomo, czy jeszcze kiedyś coś takiego się powtórzy, ale tego, co mamy, już nam nikt nie odbierze. A co do słów Philippe’a, które potwierdzali też sami zawodnicy: to był kolektyw, to była drużyna, gdzie we wszelkich relacjach — czy to między zawodnikami, czy między nimi a trenerami — wszyscy byli równo traktowani i ta współpraca bardzo fajnie się układała.

— Turniej był morderczy, to prawda, ale wiedzieliśmy, że taki będzie, więc pod tym kątem przepracowaliśmy przygotowania. I tylko takie przypadki, jak uraz Michała Winiarskiego, mogły zniweczyć nasze plany. Chłopcy ciężko pracowali, a cały program był tak skonstruowany, żeby drużyna wytrzymała te trzy tygodnie. Bo wiedzieliśmy, ile to może być spotkań oraz w jakich odstępach czasowych i pod względem kondycyjnym byliśmy gotowi na taki wysiłek. Aczkolwiek w takim turnieju zawsze trzeba też mieć trochę szczęścia... A z Michałem było tak, że on sam przyznał, że czuje się tak dobrze jak nigdy dotąd. I to było widać. Później się śmialiśmy, że chwalił, chwalił i wykrakał, bo kolejnego dnia graliśmy z Iranem i zdarzyła się ta historia z plecami. Ale to też przytrafiło się w takim momencie, że mogliśmy go spokojnie zastąpić. I to jest wielka wartość szerokiej, wyrównanej kadry, bo Michał mógł się spokojnie leczyć i nie trzeba było niczego przyspieszać. Zespół dobrze wytrzymał te mistrzostwa, ale nie powiem, że udało się to wytrzymać, bo to sugerowałoby jakąś rolę przypadku. Po prostu tak miało być (uśmiech).

— Zgadza się, a im bliżej było końca mistrzostw, tym bardziej to zmęczenie narastało. Już przed półfinałem z Niemcami mówiliśmy chłopakom, że teraz, panowie, to już tylko głowa. Czyli że trzeba zapomnieć o wszystkim, co nas boli i "pociągnąć" to na głowie. Bo każda drużyna, która tak daleko doszła, jest zmęczona, a już tym bardziej drużyna, która nie ma tak szerokiego składu, jak my. Zresztą taką zadyszkę widać było na przykład po Iranie, który świetnie rozpoczął mistrzostwa i był wymieniany w gronie faworytów, a na dwa-trzy ostatnie spotkania zabrakło mu pary. Bo, niestety, grał jedną stałą szóstką cały reprezentacyjny sezon. A my mieliśmy ten komfort, że kto pojawiał się na boisku, ten bez problemu zastępował tego, za którego wchodził. Zresztą tak ta drużyna była przygotowana; tuż przed mistrzostwami jeszcze chyba nikt tak do końca nie wiedział, jaka będzie wyjściowa szóstka.